ارزیابى سطوح توسعه‏ ى اقتصادى - اجتماعى سکونتگاه ‏هاى انسانى در شهرستان شهرکرد

کیفیت توسعه و زیرساخت هاى آن در اثر برنامه‏ ریزی هاى نامطلوب و متمرکز گذشته، مسائل  عمده ای را در روند توسعه نواحى کشور ایجاد کرده است. ابعاد گوناگون و پیچیدگى ساختارى این موضوع یکى از تنگناهاى اساسى در عرضه مدل مناسب براى توزیع اعتبارات به شمار مى ‏آید. به منظور حل مسائل ناشى از عدم تعادل هاى منطقه ‏اى، گام نخست شناخت و سطح ‏بندى مناطق از نظر برخوردارى در زمینه‏ هاى اقتصادى، زیربنایى و ارتباطات، اجتماعى- فرهنگى، بهداشتى - درمانى، آموزشى و...است. هدف این تحقیق سنجش میزان توسعه ‏پذیرى سکونت گاه ‏هاى انسانى در شهرستان شهرکرد و سطح مطالعه نیز، دهستان‏ هاى این شهرستان مى‏ باشند. روش کار در این پژوهش بهره ‏گیرى از مدل‏ هاى همبستگى، اسنادى و تحلیلى است که براین مبنا، 37 شاخص مورد بررسى در قالب 7 شاخص کلى (آموزشى، بهداشت، تسهیلات عمومى، ارتباطات، گردشگرى، اقتصادى و داخلى) و در میان 11 دهستان مورد مطالعه قرار گرفته و نتایج آن با بهره ‏گیرى از مدل‏ هاى CA,(1)GM(2) تحلیل گشته است. یافته ‏هاى تحقیق نشان مى ‏دهند که پراکنش سطوح توسعه در میان دهستان هاى شهرستان شهرکرد به صورت نامتعادل مى‏باشد و تفاوت و پراکندگى شاخص ‏هاى آموزشى و بهداشتى بیشترین تأثیر را بر این تفاوت‏ یابى سطوح داشته است.